Het is augustus, en buiten drukt het van de warmte. In de supermarkt is het ook drukkend maar dan anders. Vol mensen die haastig hun barbecue-inkopen doen of nog wat laatste boodschappen voor de vakantie.

Ik loop met mijn mandje langs de fruitafdeling als ik haar zie. Ze staat bij de pastasauzen, een pot in haar hand. Ik herken haar houding meteen.

Met grote stappen en zijn handen in zijn zakken loopt hij op de kas af, die op dit moment van de dag op zijn mooist is. De rode kaarsjes flikkeren aan de wand, en de vele waxinelichtjes die al zijn aangestoken op tafel geven de ruimte nog meer kleur. “Sjonge, wat een mooi plekkie hier,” zegt hij terwijl hij de kas in stapt. “Wat is het eigenlijk?” vraagt hij.

Met wrijvende handen probeer ik het bloed in mijn koude vingers sneller te laten stromen, hopend dat mijn lijf een beetje opwarmt. Vrijwillig sta ik hier, midden in de kou, maar wel met een bijzonder doel. In een transparante kas, midden in ons dorp, is er de komende twee weken een plek om samen ruimte te maken voor rouw en het vieren van herinneringen. De rouwen en vieren kas. Een plek om samen stil te staan.